Wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2004 r., sygn. FSK 645/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Gruszczyński, Sędziowie NSA Edyta Anyżewska, Małgorzata Niezgódka - Medek ( spr.), Protokolant Teresa Świderska, po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Spółki Akcyjnej "P." w G. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 26 września 2003 r. sygn. akt I SA/Po 1023/01 w sprawie ze skargi Cukrowni "Ś." Spółki z o.o. w Ś. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 6 kwietnia 2001 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 rok. 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od skarżącej na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 5.400 złotych (słownie pięć tysięcy czterysta) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 września 2003 r. I SA/Po 1023/01, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, zwanej dalej "ustawą o Naczelnym Sądzie Administracyjnym", oddalił skargę Cukrowni "Ś." Sp. z o.o. w Ś. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 6 kwietnia 2001 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r.

Sąd nie podzielił zarzutów skarżącej, co do naruszenia przez organy orzekające w tej sprawie - Izbę Skarbową i w pierwszej instancji inspektora kontroli skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w P. - art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./, zwanej dalej "ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych". Zdaniem organów, które Sąd uznał za odpowiadające prawu, spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o wartość wydatków poniesionych na nabycie usług doradczych i marketingowych od "P." Sp. z o.o, która była odbiorcą cukru produkowanego przez skarżącą. Wydatki na ten cel nie pozostawały bowiem w związku z przychodami spółki. Ze zgromadzonych dowodów /faktur, umowy z dnia 5 stycznia 1999 r., przykładowych materiałów reklamowych/ wynikało, że usługi reklamy nie dotyczyły bezpośrednio skarżącej. Nie zawierały też wyróżników, które pozwoliłyby adresatom reklamy na identyfikację reklamowanego towaru ze skarżącą. Za zasadny wobec tego Sąd uznał wniosek wyprowadzony przez organy, iż działania reklamowe wpłynęły na utrwalenie nazwy i logo "P." Sp. z o.o, a także znaku towarowego "D." u adresatów tej reklamy. Nie przyniosły jednak korzyści skarżącej.