Wyrok NSA z dnia 27 listopada 2002 r., sygn. I SA/Po 429/01

Zasada celowości prowadzenia postępowania egzekucyjnego, o której mowa w art. 7 par. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ odróżnia to postępowanie od postępowania typu represyjnego /karnego/. W demokratycznym państwie prawa niedopuszczalne jest takie zachowanie urzędu skarbowego, przed którym toczy się postępowanie o rozłożenie na raty zaległości podatkowej i który uwzględnia wniosek podatnika o rozłożenie na raty zaległości podatkowej, a z drugiej strony jednocześnie wszczyna egzekucję tylko po to, by wyrządzić dolegliwość skarżącemu w postaci zbędnych kosztów egzekucyjnych związanych z zajęciem ruchomości.

Brak komunikacji wewnętrznej między poszczególnymi komórkami merytorycznymi tego samego organu, nie może być uzasadnieniem dla niezbędności wszczęcia egzekucji /art. 7 par. 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji/.