Wyrok NSA z dnia 1 września 2000 r., sygn. III SA 1449/99

Nie każda czynność cywilnoprawna wymieniona w art. 1 ust. 1 pkt 27 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./, objęta równocześnie zakresem przedmiotowym z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie podlegała opłacie skarbowej z mocy art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy o opłacie skarbowej.

Umowa pożyczki nie jest umową "tego rodzaju" co umowa sprzedaży, dzierżawy, najmu.

Umowa taka jest natomiast przedmiotem opłaty z art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "c" ustawy o opłacie skarbowej. Obowiązek uiszczenia opłaty powstaje w momencie dokonania czynności cywilnoprawnej /zawarcia umowy/ - art. 5 pkt 4 ustawy, a podstawą jej obliczenia jest kwota lub wartość pożyczki /art. 10 ust. 1 pkt 10/.

Spółki, które w latach 1994-1995 r. udzielały pożyczek bez wymaganego zezwolenia, nie należały do podmiotów gospodarczych wymienionych w par. 68 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 136 poz. 705/. Udzielane przez nie pożyczki nie mogły zatem korzystać ze zwolnienia od opłaty na podstawie tego przepisu.