Wyrok NSA z dnia 12 lipca 2000 r., sygn. III SA 2848/97

1. Skoro stałe i odpłatne udzielanie pożyczek było czynnością bankową to do wykonywania takich czynności uprawnione były banki oraz jednostki organizacyjne nie będące bankami posiadające upoważnienie ustawowe /art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. - Prawo bankowe - t.j. Dz.U. 1992 nr 72 poz. 359 ze zm./, a także spółki handlowe za zezwoleniem Prezesa NBP.

2. Spółki, które w latach 1994 i 1995 udzielały pożyczek bez wymaganego zezwolenia, a do takich należała skarżąca Spółka z o.o. - pożyczkodawca, nie należały do podmiotów gospodarczych wymienionych w par. 68 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253 ze zm./. Udzielane przez nie pożyczki nie mogły korzystać z wyłączenia opłaty na podstawie tego przepisu.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skarg: 1/ (...) Towarzystwa Finansowego "S." w W.; 2/ Zakładu Chemicznego "A." w Ł.; 3/ Bożeny K. na decyzje Izby Skarbowej w W. z dnia 30 września 1997 r. (...) z dnia 28 października 1997 r. (...), z dnia 24 listopada 1997 r. (...), w przedmiocie opłaty skarbowej z tytułu umowy pożyczki - oddala skargi.

UZASADNIENIE

Zaskarżonymi decyzjami z dnia: 1/ 30 września 1997 r. (...) Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy dwie decyzje Urzędu Skarbowego W. P. z dnia 14 maja 1997 r. (...) określające (...) Towarzystwu Finansowemu "S." Spółce z o.o. w W. i Zakładowi Chemicznemu "A." w Ł. opłatę skarbową od zawartej w dniu 1 czerwca 1994 r. umowy pożyczki w kwocie 6.000.000 zł.