Wyrok NSA z dnia 30 listopada 2000 r., sygn. IV SA 1340/98

1. Możliwość podwyższenia odroczonej kary /art. 110c ust. 6 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska - Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./ zachodziłaby tylko wtedy, gdyby można było stwierdzić, że ukarana jednostka nie oddała do użytku inwestycji powodujących osiągnięcie założonego przez ustawodawcę efektu ekologicznego, to znaczy nie usunęła przyczyn wymierzenia konkretnej kary. Z ustawy natomiast nie wynika konieczność brania pod uwagę tylko przedsięwzięć wskazanych przez ukaraną jednostkę przy wnioskowaniu o odroczenie kary.

2. Każda inwestycja, która doprowadziła w okresie odroczenia kary do usunięcia przyczyn jej wymierzenia, wyłącza możliwość zastosowania przez organy ochrony środowiska sankcji wynikającej z art. 110c ust. 6 powyższej ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w D. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 19 maja 1998 r. w przedmiocie podwyższenia kary łącznej i na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organ pierwszej instancji, a na podstawie art. 55 ust. 1 tej ustawy zasądził na rzecz skarżącej sto złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.