Wyrok NSA z dnia 24 października 2000 r., sygn. V SA 613/00

Kognicja Naczelnego Sądu Administracyjnego obejmuje w ramach bezpośredniego stosowania Konstytucji /art. 8 ust. 2/ także możliwość niezastosowania in concreto przepisu ustawy. W takim wypadku istnieje powinność zastosowania bezpośrednio normy konstytucyjnej /art. 46/ na wypadek konfliktu między treścią normy konstytucyjnej i ustawowej. Decyduje o tym zasada zobowiązująca do podległości normie hierarchicznie wyższej.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Krzysztofa D. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 27.01.2000 r. (...) w przedmiocie przepadku towaru celnego - stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.

UZASADNIENIE

Skarżący nie dysponował ważnym pozwoleniem na przywóz węgla, ponieważ złożone przez niego dokumenty były wykorzystywane do przywozu innych transportów węgla. Przedstawione zaś przez skarżącego pozwolenie, jako dotyczące transportu, o który w niniejszej sprawie chodzi, miało datę ważności 18.06.-18.09.1999 r., co powoduje, że nie może być uznane za legitymizujące transport uznany za zgłoszony 12 marca 1999 r. w dokumencie SAD.

W tej sytuacji, na podstawie art. 59 par. 2 kodeksu celnego, orzeczono przepadek węgla, jako sprowadzonego z naruszeniem przepisów i zawartych w nich zasad obrotu węglem wymagającym kontyngentów ilościowych, a decyzja to została utrzymana w mocy przez zaskarżoną decyzję, z identyczną motywacją.

Skarga koncentruje się jednak na polemice w kwestii klasyfikacji węgla i na wykazywaniu uchybień w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego w kwestii stwierdzenia parametrów węgla.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest uzasadniona jakkolwiek z przyczyn innych, niż wskazane w skardze.

Przepadek rzeczy, zgodnie z art. 46 Konstytucji, może nastąpić tylko na mocy prawomocnego orzeczenia sądowego. Orzekanie w tej mierze przez organy administracji, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, oznacza, że decyzja jest wadliwa, jako naruszająca Konstytucję; to jest jako wydana z rażącym naruszeniem prawa, wypełniającym znamiona rażącego naruszenia, o którym mowa w art. 247 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926/, będącej procedurą znajdującą zastosowanie w niniejszej sprawie. Jakkolwiek bowiem ustawa z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ przewidywała możliwość orzekana o przepadku towaru przez organy administracji celnej, to jednak przepis stanowiący prawną podstawę wydana zaskarżonej decyzji był sprzeczny z kategorycznym przepisem art. 46 ustawy zasadniczej, wymagającej /w art. 8 ust. 2 Konstytucji/ bezpośredniego stosowania. Dodatkowo