Wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2000 r., sygn. V SA 649/99

W świetle art. 42 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ przewoźnik ma obowiązek dostarczyć towar do docelowego urzędu celnego. Niewykonanie tego obowiązku wiąże się z sankcjami, jednakże nie należy do nich, nałożenie obowiązku uiszczenia należności celnych.

Art. 8 i art. 11 Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR /Konwencja TIR/ sporządzona w Genewie dnia 14 listopada 1975 r. /Dz.U. 1984 nr 17 poz. 76/ dotyczą uiszczenia należności przez stowarzyszenie poręczające, a nie przewoźnika.

Także art. 21, art. 28 i art. 36 tejże Konwencji nie stanowią samoistnej podstawy do obciążenia przewoźnika obowiązkiem zapłaty należności celnych. Ostatni z cytowanych przepisów odsyła w tym zakresie do prawa wewnętrznego. Aktem do którego Konwencja odsyła jest prawo celne z 1989 r., jako wewnętrzne prawo w którym należało poszukiwać odpowiedzi na pytanie, czy naruszenie przez przewoźnika postanowień Konwencji TIR daje podstawę do obciążenia go obowiązkiem zapłaty należności celnych od towaru wprowadzonego na polski obszar celny, ale nie dostarczonego do wyznaczonego urzędu celnego.

Przepisy art. 4 ust. 1 i art. 42 tego aktu powołane jako prawna podstawa zaskarżonej decyzji, także nie dają podstaw do obciążenia przewoźnika powinnością zapłaty cła za towar, który nie trafił do wyznaczonego urzędu celnego.

Niewykonanie tego obowiązku uprawniało jedynie organ celny do pobrania opłaty manipulacyjnej dodatkowej /art. 70 ust. 2 pkt 3 prawa celnego/, nie stanowiło natomiast podstawy do nałożenia na przewoźnika obowiązku zapłaty należności celnych.