Wyrok NSA z dnia 15 lutego 2000 r., sygn. I SA 1463/99

Zasady postępowania unormowane przepisem art. 39 ust. 2a ustawy z dnia, 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. 1996 nr 67 poz. 329 ze zm./ odnoszą się do uczniów szkół publicznych i szkół niepublicznych o uprawnieniach szkoły publicznej.

Skoro w szkole podstawowej niepublicznej, założonej zgodnie z art. 82 ust. 1-3 powyższej ustawy przysługują uprawnienia szkoły publicznej w dniu rozpoczęcia działalności /art. 85 ustawy/, to szkoła taka ma również uprawnienia do wystąpienia z wnioskiem /uzasadnionym przepisami statutu szkoły/ do kuratora oświaty o przeniesienie ucznia objętego obowiązkiem szkolnym do innej szkoły. Decyzję w tym zakresie powinien i wydać kurator oświaty.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Bogusława W. działającego w imieniu i na rzecz małoletniej Aleksandry W. na decyzję Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 lipca 1999 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie skreślenia z listy uczniów - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Edukacji Narodowej z dnia 26 listopada 1998 r. (...); (...).

UZASADNIENIE

Minister Edukacji Narodowej decyzją z dnia 9 lipca 1999 r. (...) utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 26 listopada 1998 r. (...), którą na podstawie art. 157 par. 1 i art. 158 par. 1 Kpa odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Kuratora Oświaty w W. z dnia 18 marca 1997 r. (...) utrzymującej w mocy decyzję dyrektora Niepublicznej Szkoły Podstawowej Nr 47 w W. z dnia "17 lutego 1997 r." w sprawie skreślenia Aleksandry W. z listy uczniów.

W uzasadnieniu decyzji podano, że decyzją z dnia 26 listopada 1998 r. (...) Minister Edukacji Narodowej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Kuratora Oświaty w W. z dnia 18 marca 1997 r. (...) utrzymującej w mocy decyzję dyrektora Niepublicznej Szkoły Podstawowej Nr 47 w W., na podstawie której Aleksandra W. została skreślona z listy uczniów tej szkoły. Minister Edukacji Narodowej rozpatrując złożony przez stronę wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Kuratora Oświaty, nie podzielił zawartych w nim zarzutów co do istnienia przesłanek uzasadniających stwierdzenie nieważności tej decyzji, określonych w art. 156 par. 1 pkt 1 i 2 Kpa. Minister Edukacji Narodowej nie stwierdził zarzucanego naruszenia przez Kuratora Oświaty przepisów o właściwości, tj. powołanego przez stronę art. 39 ust. 2a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. 1996 nr 67 poz. 329 ze zm./. Organ stwierdził, że nie znalazł także potwierdzenia zarzut wydania decyzji bez podstawy prawnej bądź z rażącym naruszeniem wskazanych przez stronę przepisów materialnych i proceduralnych: przepisów Kpa dotyczących odwołań oraz doręczania pism /art. 111 par. 1 i art. 39/, przepisu art. 29 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, art. 5 Kodeksu cywilnego oraz art. 3 Konwencji o prawach dziecka.