Wyrok NSA z dnia 21 września 2000 r., sygn. II SA/Łd 1203/97

1. Dla uznania inwestycji za obiekt budowlany nie jest wymagane trwałe związanie z gruntem, a nawet posiadanie ścian; wystarczy, że jest to konstrukcja przestrzenna, posiadająca jako element konieczny pokrycie dachowe, które w jakikolwiek sposób łączy się z gruntem.

2. Jednakowa sankcja spotyka inwestorów, którzy spełniając teoretycznie wszystkie materialne przesłanki dopuszczalności wszczęcia procesu budowlanego nie uzyskali jedynie formalnego ich potwierdzenia w postaci decyzji o pozwoleniu na budowę, jak i tych samowolnie prowadzących inwestycje, dla których nie uzyskaliby pozwolenia na budowę, właśnie z uwagi na niespełnienie wszystkich wymaganych przesłanek materialnych.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Eugeniusza N. na decyzję Wojewody P. z dnia 30 kwietnia (...) w przedmiocie nakazania rozbiórki obiektu budowlanego - stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia 6 marca 1997 r. (...) w częściach ustalających termin wykonania rozbiórki; (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 czerwca 1996 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 2 Kpa, Wojewoda P. uchylił decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia 14 marca 1996 r. nakazującą Eugeniuszowi N. rozbiórkę zadaszenia przy budynku gospodarczym wraz z wmontowanymi wrotami garażowymi, w terminie do 31 maja 1996 r.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy zapoznać strony i umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów oraz materiałów, a wobec stwierdzenia samowoli budowlanej, stosowną decyzję należy wydać na podstawie art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.