Wyrok NSA z dnia 16 czerwca 1999 r., sygn. III SA 5540/98

O braku podstawy prawnej można mówić tylko wówczas, gdy nie istnieje przepis prawa pozwalający regulować daną materię w drodze decyzji administracyjnej /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.

UZASADNIENIE

Decyzją z 28.4.1997 r. inspektor kontroli skarbowej określił spółce z o.o. podatek dochodowy od osób prawnych za 1994 r.

Spółka wniosła o stwierdzenie nieważności tej decyzji, powołując się na art. 157 par. 1 w zw. z art. 156 par. 1 Kpa. Zarzuciła, że decyzję wydano bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa. Wniosek oparła również na zarzucie naruszenia art. 168 par. 2 Kpa, a w szczególności na tym, że:

a/ nie wezwano kontrolowanego do udzielenia niezbędnych wyjaśnień lub uzupełnienia zeznania,

b/ nie wyznaczono terminu do dokonania tej czynności,

c/ nie wskazano przyczyn, z powodu których zeznanie podano w wątpliwość.

Zdaniem spółki, powyższe uchybienia powodują, że decyzja nie może być zaakceptowana jako akt praworządnego państwa.

Decyzją z 16.12.1997 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności wspomnianej wyżej decyzji. Zauważył, że podstawę do jej wydania stanowiły przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych z dnia 19 grudnia 1980 r. /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oraz ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./. Zgodnie z art. 24 ust. 3 ostatnio wymienionej ustawy inspektor może, lecz nie musi skorzystać z uprawnień przewidzianych w art. 168 par. 2 Kpa, albowiem procedura postępowania kontrolnego umożliwia kontrolowanym podatnikom udzielanie wszelkich wyjaśnień, a w szczególnych przypadkach nawet ich do tego obliguje, dając prawo do składania zastrzeżeń. Zdaniem generalnego inspektora, spółka miała nieograniczoną możliwość skorzystania z uprawnień z art. 22 ust. 2 i art. 23 ust. 3 ustawy o kontroli skarbowej.