Wyrok NSA z dnia 14 października 1999 r., sygn. II SA/Łd 1439/98

Wyliczenie powodów uzasadniających udzielenie pomocy społecznej zawarte w art. 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./, nie jest wyliczeniem o charakterze zamkniętym. Ustalenie czy istnieje powód udzielenie pomocy społecznej należy do obowiązków organów orzekających na podstawie samodzielnej oceny zaistniałych okoliczności.

Pogląd ten pozostaje w zgodności z przepisami art. 2 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, w myśl którego rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielanie pomocy, a świadczenie pomocy społecznej powinno służyć również umacnianiu rodziny.

Nawet w przypadku, gdy występują ustawowe przesłanki, uzasadniające ograniczenie świadczeń pomocy społecznej do niezbędnego minimum lub odmowę ich przyznania /art. 6 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej/ od nowa taka /bądź ograniczenie rozmiaru świadczeń pomocy społecznej/ nie powinna prowadzić - w myśl przepisu art. 6 ust. 2 tej ustawy do "pogorszenia sytuacji osób, będących na utrzymaniu danej osoby".

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Dariusza O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia 5 czerwca 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego z pomocy społecznej - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. z dnia 8 maja 1998 r. (...); (...).