Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 1999 r., sygn. II SA/Ka 454/98

Obowiązek utrzymania w należytym stanie głównego kurka gazowego spoczywa na dostawcy gazu, zaś obowiązek utrzymania w takim stanie szafki, w jakiej on się znajduje obciąża właściciela /zarządcę/ budynku.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. w W. - Górnośląskiego Okręgowego Zakładu Gazownictwa w Z. na decyzję Wojewody K. z dnia 2 lutego 1998 r., (...) w przedmiocie zobowiązania do zabezpieczenia głównych kurków gazu - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Zgodnie z treścią art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd ten sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę legalności poddanych jego kognicji decyzji, postanowień, czynności i innych aktów administracyjnych. Zatem bada czy przy ich wydaniu nie doszło do naruszenia prawa, przede wszystkim w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, gdyż tylko takie uchybienia prowadzą do wzruszenia owych aktów. Chodzi o naruszenie przepisów zarówno prawa materialnego, jak też procesowego, bo ustawa nie wprowadza tu żadnego rozróżnienia. Przy czym, zgodnie z brzmieniem art. 51 tej ustawy, nie jest związany granicami skargi, co oznacza obowiązek kontroli aktów całościowo, także z urzędu, a więc nie tylko badając zasadność zarzutów podniesionych w skardze. Rozwinięciem tego uprawnienia i obowiązku jest, wyrażona w art. 29 ustawy, możliwość podjęcia przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach danej sprawy, jeżeli jest to niezbędne do końcowego jej załatwienia.

Przeprowadzając badanie legalności zaskarżonej decyzji w tych aspektach, nie można było nie dostrzec jej wadliwości, nie tylko w zakresie zarzutów podkreślonych w skardze. Ich natura prowadzi do konieczności wyeliminowania decyzji z obrotu prawnego, gdyż w takim stanie rozstrzygnięcie to nie nadaje się do obrony. W pierwszej kolejności wypadnie zwrócić uwagę na uchybienia proceduralne. Organowi odwoławczemu umknęła zupełnie konstrukcja postępowania administracyjnego. A jest ona taka, iż organy obu instancji są organami merytorycznymi rozstrzygającymi sprawę dwukrotnie w jej całokształcie, tj. dokonując ustaleń faktycznych oraz rozważań faktycznych i prawnych. Wedle utrwalonego stanowiska organ II instancji nie może ograniczyć się do kontroli zasadności decyzji wydanej w I instancji, a musi dokonać samodzielnych ustaleń faktycznych /mogąc wykorzystać zebrany wcześniej materiał/ oraz rozważań faktycznych i prawnych, ustosunkowując się do zgłoszonych zarzutów odwołania /patrz: Kodeks postępowania administracyjnego z komentarzem Barbary Adamiak i Janusza Borkowskiego, Warszawa 1998 r., str. 658 i nast./. Tymczasem organ odwoławczy w niniejszej sprawie działał sprzecznie z tymi dyrektywami, gdyż nie poczynił żądnych ustaleń, zaś rozważania prawne ograniczył do przywołania opinii Wicedyrektora Departamentu Inspekcji i Kontroli Architektoniczno-Budowlanej Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego zawartej w piśmie z dnia 28 kwietnia 1997 r. Poza tym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jedynie zreferował dotychczasowy stan sprawy i stwierdził, iż podziela trafność kwestionowanej decyzji. Co prawda stan faktyczny sprawy nie był sporny, nie zwalniało to jednak organu od dania wyrazu istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy faktom, nadto od dokonania szerszych, a potrzebnych ustaleń, których zresztą nie sposób było dokonać w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy. Ten stan rzeczy uchybia przepisowi art. 138 par. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 107 par. 3 Kpa i uniemożliwia kontrolę legalności zaskarżonej decyzji.