Wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 1999 r., sygn. II SA/Ka 1316/97

Organ bezpośrednio zajmujący się rozdziałem środków z tytułu pomocy społecznej jest najlepiej zorientowany w zakresie pomocy niezbędnej dla każdego uprawnionego z jednej strony, a z drugiej, w możliwościach finansowych, pozwalających na zaspokojenie tych potrzeb.

Kiedy bowiem środki przekazywane z budżetu nie wystarczają dla wszystkich potrzebujących, rzeczą właściwych organów jest wyważenie przyznawanej pomocy, a więc uwzględnianie sytuacji subiektywnej uprawnionych i sytuacji obiektywnej.

Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Genowefy S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (...) z 22 lipca 1997 r. (...) w przedmiocie przyznania pomocy społecznej - oddala skargę.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa i art. 4, art. 17, art. 18, art. 35a ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. z 16 czerwca 1997 r., którą przyznano Genowefie S. pomoc społeczną w formie usług opiekuńczych, w okresie od 1 lipca do 31 grudnia 1997 r., w wymiarze 1 godziny dziennie, ustalając odpłatność w kwocie 0,50 zł za 1 godzinę, co stanowi 10 procent kosztu usługi. Organ odwoławczy doszedł do przekonania, że rozstrzygnięcie to jest prawidłowe, a odwołanie, eksponujące trudną sytuację uprawnionej, wynikającą z inwalidztwa I grupy, spowodowanego wadą wzroku /widzenie jednooczne/, pogarszającego się stanu zdrowia i wydatków, głównie na leki, zmierzające do uzyskania bezpłatnych usług opiekuńczych nie mogło odnieść skutku. A to dlatego, iż odwołująca się osiągając dochód w kwocie 389,24 zł może korzystać z usług opiekuńczych odpłatnie. Nieodpłatne usługi przysługiwałyby jej, gdyby osiągała dochód poniżej 295 zł. Wysokość dochodu wskazuje na konieczność ponoszenia odpłatności w wysokości 10 procent kosztu 1 godziny usługi. A skoro koszt ten wynosi 5 zł, to odpłatność słusznie została ustalona na poziomie 0,50 zł. Te okoliczności wynikają z uchwały (...) Rady Miasta C. z 19 grudnia 1996 r. i załącznika do niej. Uchwałę podjęto na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem organu odwoławczego, zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do przyznania bezpłatnych usług, albowiem, zgodnie z pkt 6 załącznika do cytowanej uchwały, mogłoby to nastąpić, gdyby uzasadnione było zdarzeniem losowym, poniesieniem wysokich kosztów leczenia, stosowaniem specjalnej diety, korzystaniem z dodatkowych płatnych usług leczniczych i opiekuńczych oraz w innych szczególnie uzasadnionych przypadkach. Takich okoliczności odwołująca się nie wykazała ani też nie wynikają one z zebranego materiału. Ponadto, organ drugiej instancji zważył, że środki przeznaczane na pomoc społeczną są ograniczone, a zatem, pomoc ta jest przyznawana tylko w niezbędnym zakresie. Potrzeby osób korzystających z pomocy znane są organom jej przydzielającym, które muszą wyważyć ich rozdział i wielkość. W tym aspekcie również decyzja organu pierwszej instancji nie może być podważona.