Wyrok NSA z dnia 16 czerwca 1998 r., sygn. I SA 1971/97

Art. 3[1] ust. 4 ustawy z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego w wyniku wprowadzenia stanu wojennego /t.j. Dz.U. 1996 nr 143 poz. 661/ w wyniku wprowadzenia stanu wojennego przewiduje wprawdzie zaspokajanie przez Skarb Państwa /w imieniu którego występują wojewodowie/ roszczeń organizacji związkowych nie zaspokojonych przez podmioty, o których mowa w tym przepisie, a art. 3[2] ust. 1 powołanej ustawy określa formy kompensowania tych roszczeń, to jednak ww. ustawa w art. 3[2] ust. 3 zobowiązywała Radę Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad i trybu regulowania zobowiązań Skarbu Państwa, o których mowa w art. 3[1] ust. 4 i 5.

Do czasu zatem wydania rozporządzenia Rady Ministrów, Społeczna Komisja Rewindykacyjna nie może orzekać o zobowiązaniach Skarbu Państwa powstałych na podstawie art. 3[1] ust. 4 i 5 rzeczonej ustawy. Nie jest bowiem znany nie tylko tryb regulowania tych zobowiązań, ale także szczegółowe jego zasady.

Chodzi tu przy tym zarówno o zobowiązania Skarbu Państwa o wartości przekraczającej podane w art. 3[2] ust. 2 kwoty, jak i o zobowiązania nie przekraczające tych kwot. Przepis art. 3[2] ust. 3 ustawy odnosi się wszak do zobowiązań wymienionych w art. 3[1] ust. 4 i 5, a więc do zobowiązań Skarbu Państwa w ogólności i dopóki nie zostało wydane rozporządzenie Rady Ministrów, nie są znane zasady i tryb regulowania również zobowiązań nie przekraczających odpowiednio 10.000 zł i 100.000 zł /zob. art. 3[2] ust. 2/.