Wyrok NSA z dnia 7 stycznia 1998 r., sygn. SA/Sz 985/96

Prawo podatnika do otrzymania zwrotu kwoty różnicy podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, nie jest prawem nieograniczonym. W myśl bowiem przepisu art. 21 ust. 4 omawianej ustawy, w przypadku gdy kwota zwrotu różnicy podatku, dla podatnika dokonującego sprzedaży towarów opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka podstawowa, przekracza kwotę wynoszącą 22 procent całości obrotu opodatkowanego stawkami niższymi, urząd skarbowy może na czas nie dłuższy niż trzy miesiące ograniczyć jej wysokość do wysokości tej kwoty. Wynika zatem z tego przepisu, że złożenie deklaracji podatkowej przez podatnika dokonującego w danym okresie rozliczeniowym sprzedaży towarów opodatkowanych w całości lub w części stawka niższą od stawki 22 procent, w której do deklaracji wykazana kwota zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy podatnika przekracza kwotę wynoszącą 22 procent całości obrotu opodatkowanego stawkami niższymi, uprawnia urząd skarbowy do ograniczenia na czas nie dłuższy nit trzy miesiące kwoty zwrotu do wysokości tak określonej, t.j. 22 procent obrotu opodatkowanego stawkami niższymi od stawki podstawowej. Konsekwencją takiego ograniczenia jest to, że część nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za dany miesiąc, o którą to część ograniczono kwotę zwrotu na rachunek bankowy podatnika, podlega przeniesieniu do rozliczenia na miesiąc następny, stosownie do zasady wyrażonej w art. 21 ust. 1 ustawy, wpływając na wysokość kwoty podatku naliczonego obniżającego podatek należny w miesiącu następnym.