Wyrok NSA z dnia 15 maja 1998 r., sygn. SA/Rz 87/98

1. Przepis art. 37 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie nakazuje skarżącemu szczegółowego wskazywania i określania podstaw zaskarżenia.

2. Przesłanki określone w par. 2 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczenia do przedmiotów umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów /Dz.U. nr 28 poz. 129/ muszą wystąpić w umowie łącznie.

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Zakres kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego wyznaczają przepisy art. 1, art. 21 i art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. W ich świetle Sąd administracyjny bada zaskarżoną decyzję w zakresie jej legalności to jest zgodności z obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami postępowania administracyjnego. Rozstrzygając o losach zaskarżonej decyzji Sąd nie jest przy tym związany granicami skargi to jest zakresem podniesionych w niej zarzutów jak i rodzajem wniosków co do sposobu pozbawienia zaskarżonego aktu jego mocy obowiązującej. Uwzględnienie skargi następuje zawsze wówczas, gdy stwierdzi naruszenia prawa o jakich mowa w art. 22 i nast. ustawy o NSA, a w przeciwnym razie skargę oddala.