Wyrok NSA z dnia 2 lipca 1998 r., sygn. SA/Bk 1686/97

Przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ nie tylko nie wprowadzają wymogu osobistego działania w postępowaniu meldunkowym osoby zobowiązanej do zameldowania się, ale wprost wskazują w art. 11 ust. 2, że czynności zgłoszenia wymaganych do zameldowania danych w zastępstwie takiej osoby może dokonać członek rodziny, opiekun ustawowy lub faktyczny, albo inna osoba. Powyższe w połączeniu z odformalizowanymi przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, regulującymi sprawy pełnomocnictwa i wynikającym z art. 33 par. 4 Kpa, domniemaniem istnienia pełnomocnictwa w sytuacji, gdy w sprawach mniejszej wagi na umocowanie powołuje się członek najbliższej rodziny, bądź domownik strony i nie ma wątpliwości, co do istnienia i zakresu upoważnienia do występowania w imieniu strony, nie pozwala na uznanie wniosku takiej osoby, jako nie pochodzącego od strony, bez uprzedniego wyjaśnienia kwestii umocowania do występowania w imieniu strony.