Wyrok NSA z dnia 16 stycznia 1997 r., sygn. SA/Sz 472/96

1. Usługi świadczone przez ośrodek sanatoryjno-wczasowy w okresie sezonu letniego nie odpowiadają warunkom jakie są wymagane na podstawie zarządzenia z dnia 11 października 1991 r. w sprawie kwalifikowania do zakładów lecznictwa uzdrowiskowego oraz zasad korzystania ze świadczeń tych zakładów /M.P. nr 37 poz. 269/ do uznania, iż w istocie są to usługi uzdrowiskowe. Odstąpienie od rygoru całodobowej opieki lekarskiej na rzecz doraźnej, świadczonej tylko w określonych godzinach oraz dyżury lekarskie tzw. "na telefon" jak również zaniechanie obchodów pielęgniarskich w okresie sezonu letniego, swoboda decyzji osób korzystających z ośrodka, co do korzystania z zabiegów leczniczych stanowią o tym, iż usługi jakie świadczono w okresie sezonu letniego przybierały charakter usług wczasowych podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

2. W art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ mowa jest ogólnie o przekazaniu towarów, co oznacza, że nie ma znaczenia czy będą to towary własnej produkcji podatnika, towary nabyte do sprzedaży, czy też towary nabyte specjalnie w celu ich innego użycia /np. w celu przekazania na reprezentację firmy/.

3. Ośrodkowi sanatoryjno-wczasowemu nie będącemu ośrodkiem zakładowym, lecz podmiotem gospodarczym prowadzącym działalność w zakresie turystyki i wypoczynku we własnym imieniu i na własny rachunek nie przysługuje zwolnienie podatkowe, o którym mowa w par. 3 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 1993 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 59 poz. 272/.