Wyrok NSA z dnia 27 marca 1997 r., sygn. SA/Rz 43/96

Z treści par. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z pkt 2 zarządzenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 31 marca 1990 r. w sprawie warunków prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych i na pośrednictwie w kupnie i sprzedaży tych wartości oraz maksymalnej wysokości marż pobieranych przy wykonywaniu tych czynności /M.P. nr 15 poz. 119 ze zm./ wynika, że aby uznać prowadzony przez podatnika rejestr za rzetelny winna być w nim zaewidencjonowana każda operacja kupna i sprzedaży walut na podstawie uprzednio wystawionego dowodu kupna lub sprzedaży.

Podatnik został jednoznacznie zobowiązany do wydawania w każdym przypadku dowodu kupna lub sprzedaży, co oznacza obowiązek sporządzenia tego dowodu /imiennego lub na okaziciela/ w chwili dokonywania transakcji.

Dowód taki stanowi dokument źródłowy będący podstawą zaewidencjonowania w rejestrze kupna i sprzedaży wartości dewizowych danych w nim zawartych, potwierdzających fakt dokonania określonej transakcji.

Z tych przyczyn oczywistym jest, że zaewidencjonowanie transakcji niezgodnie z dowodami stanowić będzie o nierzetelności rejestru, jak też zaewidencjonowanie przeprowadzonej transakcji bez posiadania dowodu kupna lub sprzedaży czyni rejestr nierzetelnym.