Wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 1996 r., sygn. SA/Ł 2093/95

1. Dla wierzytelności Skarbu Państwa z tytułu zobowiązań podatkowych zabezpieczonych ustawowym prawem zastawu na prawach zbywalnych kolejność zaspokajania wierzycieli z mocy upadłości ustanowiona w art. 204 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe /t.j. Dz.U. 1991 nr 18 poz. 512/ jest prawnie obojętna.

2. Prawo wynajmującego do zapłaty umówionego czynszu jako świadczenia okresowego jest prawem zbywalnym, na którym z mocy art. 23 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ Skarbowi Państwa z tytułu zobowiązań podatkowych przysługuje ustawowe prawo zastawu.

Jeżeli Skarb Państwa z tytułu zobowiązań podatkowych wszczął postępowanie egzekucyjne ze stanowiącego zasadniczy składnik wierzytelności wynajmującego z umowy najmu prawa do zapłaty umówionego czynszu w rozumieniu art. 89 i następne ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ to z powodu przysługującego mu na tym prawie zbywalnym ustawowego prawa zastawu może prowadzić postępowanie egzekucyjne mimo ogłoszenia upadłości jak i po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości wynajmującego.

Zgodnie z art. 63 ust. 1 prawa upadłościowego zabezpieczenie dochodzonej należności zastawem jest expressis verbis przesłanką negatywną dla zawieszenia czy też umorzenia postępowania, o którym mowa w tym przepisie.

Skarb Państwa jako wierzyciel ma prawo i obowiązek zgłoszenia swej wierzytelności w trybie art. 150 i następne prawa upadłościowego mimo, iż należność jego zabezpieczona jest ustawowym prawem zastawu na prawach zbywalnych.