Wyrok NSA z dnia 16 grudnia 1996 r., sygn. SA/Ka 2218/95

1. Treść, a nie forma, przesądza o tym, czy dany akt jest decyzją administracyjną.

2. W oczywistej sprzeczności z zasadą lex retro non agit i zasadą ochrony praw nabytych pozostaje stanowisko organów podatkowych, którego istota sprowadza się do tego, że do umów leasingowych, zawartych przed dniem 16 kwietnia 1993 r., stosuje się przepis ograniczający do określonej wysokości wynikającej z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu przez stawkę - możliwość kwalifikacji wydatków z tytułu czynszu leasingowego jako kosztów uzyskania przychodu. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ jest bowiem przepisem wprowadzonym ustawą z dnia 6 marca 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 28 poz. 127/ i jako taki nie dotyczy umów trwających w dacie 16 kwietnia 1993 r.

uchyla zaskarżoną decyzję.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją ostateczną została utrzymana w mocy decyzja Urzędu Skarbowego w Ch. z 5 maja 1995 r. w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym za rok 1993 w kwocie 110.372.000 zł /po denominacji 11.037,20 zł/ należnego od Jacka K. W uzasadnieniu decyzji przedstawiono następujący stan faktyczny oraz argumentację prawną: Podstawą opodatkowania podatnika był łączny dochód w kwocie 337.815.763 zł, osiągnięty z tytułu działalności gospodarczej wykonywanej samodzielnie oraz w formie spółki cywilnej z Małgorzatą K., w której posiada 80 procent udziałów. W odwołaniu podatnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i ustalenie podatku dochodowego w wysokości przez niego zeznanej. Z treści uzasadnienia wynika, że przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie jest odliczenie przez organ I instancji od kosztów wykazanych w księgach handlowych kwoty 501.402.189 zł z tytułu używania nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego marki Mercedes Benz 280 TE oraz kwestia protokołu z 25 stycznia 1995 r. traktowanego przez podatnika jako decyzja w rozumieniu art. 104 Kpa.