Wyrok NSA z dnia 9 grudnia 1994 r., sygn. III SA 472/94

W stanie prawnym jaki obowiązywał w 1992 r. ani przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, ani przepisy wykonawcze nie precyzowały jakie rodzaje dokumentów będą honorowane przez organy podatkowe.

Taka szczegółowa regulacja była jednak zbędna, gdyż jest rzeczą oczywistą, że chodziło tu o dokumenty stwierdzające w sposób nie budzący wątpliwości nabycie konkretnych towarów lub usług.

Za ten dokument nie mogło być uznane wyłącznie oświadczenie złożone przez podatnika, które w rozumieniu przepisów podatkowych nie jest równoznaczne z dowodem sprzedaży.

Uznawanie oświadczeń składanych przez strony w stosunku cywilnoprawnym nie może być uznane za równoznaczne w skutkach z oświadczeniem składanym w stosunkach prawno-podatkowych, które regulują przepisy prawa publicznego /podatkowego/.

W niektórych przypadkach przepisy podatkowe dopuszczają uznanie oświadczenia złożonego przez podatnika w miejsce dokumentu jakim jest rachunek lub paragon /tzw. "dowody wewnętrzne"/, ale wynika to wyraźnie z przepisów szczególnych stanowiących wyjątek od zasady dokumentowania zakupu dowodami sprzedaży.