Wyrok NSA z dnia 12 stycznia 1994 r., sygn. II SA 2164/92

1. Zasady określone w przepisach art. 61 par. 4 i art. 28 Kpa obowiązują również w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, o którym mowa w art. 157 Kpa.

2. Stroną postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest nie tylko strona postępowania zwykłego zakończonego wydaniem kwestionowanej decyzji, lecz również każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczyć mogą skutki stwierdzenia nieważności decyzji.

3. Organ nadzoru stwierdza nieważność decyzji lub wydanie jej z naruszeniem prawa /art. 158 par. 2 Kpa/ w takim zakresie, w jakim ustali występowanie wady określonej w art. 156 par. 1 Kpa, bez względu na granice żądania zgłoszonego przez stronę żądającą wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Stanisława M. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 17 września 1992 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt scalenia gruntów i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 2 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody (...), a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

UZASADNIENIE

Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej decyzją z dnia 17 września 1992 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa po rozpatrzeniu odwołania Stanisława M., utrzymał w mocy decyzję Wojewody (...) z dnia 14 lutego 1992 r. nr GG. II. 6014-Sc-11-1/92 o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Miasta i Gminy D. B. z dnia 26 sierpnia 1983 r. nr 1/83, zatwierdzającej projekt scalenia gruntów miasta B. i miasta D. B. W uzasadnieniu decyzji Ministra podano, że postępowaniem scaleniowym objęte były grunty Wacława i Stanisława braci M., położone na terenie miasta B., oraz grunty Skarbu Państwa, położone na terenie miasta D. B. Miało ono na celu wydzielenie gruntów zamiennych braciom M. za grunty nabyte przez nich aktem notarialnym z dnia 19 listopada 1956 r. z części majątku rodziny W., położonego w B. i przejętego następnie na cele reformy rolnej bez uwzględnienia wcześniejszego nabycia gruntów przez braci M. W wyniku scalenia zatwierdzonego decyzją Naczelnika Miasta i Gminy D. B. z dnia 26 sierpnia 1983 r. nr 1/83 bracia M., w zamian za utracone grunty w B. o powierzchni 14, 9586 ha i wartości porównawczej 978 820 jednostek szacunkowych, otrzymali grunty na terenie D. B. w dwóch działkach: nr 34/28 o powierzchni 15, 51 ha i wartości porównawczej 831 600 j. sz. oraz nr 542/2 o powierzchni 2, 51 ha i wartości porównawczej 147 139 j. sz., a więc pełny należny ekwiwalent. Od decyzji tej nie wniesiono odwołania i stała się ona ostateczna. Z dokumentów wynika, że w postępowaniu scaleniowym nie naruszono przepisów ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniu gruntów /Dz.U. nr 11 poz. 80/, albowiem bracia M. brali czynny udział w postępowaniu. Wprawdzie