Wyrok NSA z dnia 21 maja 1993 r., sygn. III SA 1904/92

1. Art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ składa się z dwóch członów: pierwszego o charakterze kompetencyjnym, wskazującego organy i instytucje /Minister Finansów i Narodowy Bank Polski/ właściwe do wydawania zezwoleń dewizowych oraz członu drugiego, zawierającego upoważnienie ustawowe /art. 21 ust. 2 zdanie drugie/ do ustalenia przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego w porozumieniu z Ministrem Finansów zasad udzielania tych zezwoleń.

Ponieważ przepisy prawa dewizowego nie określają przesłanek i kryteriów udzielania zezwoleń, zaś w pojęciu "zasad" użytym w art. 21 ust. 2 mieszczą się elementy materialnoprawne, które powinny stanowić podstawę rozstrzygnięć w tym przedmiocie, oczywistą staje się niezbędność ustalenia takich zasad.

Zasady te, mające istotne znaczenie dla ochrony praw stron w toczącym się postępowaniu administracyjnym powinny mieć charakter przepisów powszechnie obowiązujących wydanych we właściwej formie prawnej przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego.

2. Wewnętrzne ustalenia jednostek organizacyjnych banku nie tylko nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięć organów administracji, lecz uniemożliwiają sądowi kontrolę rozstrzygnięć z punktu widzenia ich zgodności z prawem.

3. Zaniechanie ustalenia zasad udzielania indywidualnych zezwoleń dewizowych - do czego przepis art. 21 ust. 2 cyt. ustawy zobowiązuje prezesa Narodowego Banku Polskiego w porozumieniu z ministrem finansów - jest naruszeniem tej ustawy.

UZASADNIENIE

Pismem z 9 marca 1992 r. pełnomocnik Spółki zwrócił się do Narodowego Banku Polskiego - Departament Dewizowy o wydanie zezwolenia na otwarcie i posiadanie przez reprezentowaną przez niego firmę rachunku w banku na terenie Królestwa Szwecji. Wniosek motywowano tym, że otwarcie i posiadanie rachunku w banku na terenie Szwecji umożliwi firmie dokonywanie pilnych bieżących operacji bankowych. Zgodnie z treścią wniosku zasilanie rachunku następowałoby poprzez przekazy z kraju, ewentualnie przechodziłyby one z operacji na terenie Szwecji. Brak zgody na otwarcie rachunku mógłby wywołać zmiany w zakresie struktury produkcji firmy, a w konsekwencji redukcję etatów i zatrudnienia pracowników.