Wyrok NSA z dnia 30 listopada 1990 r., sygn. SA/Gd 934/90

1. Sprzeczne z prawem są postanowienia uchwały rady gminy, w myśl których podstawę rozstrzygnięć w sprawach o ustalenie lokalizacji inwestycji miałyby stanowić nie ustalenia obowiązującego miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego, lecz rozwiązania przyjęte w materiałach do opracowywanego miejscowego planu szczegółowego.

2. Samodzielność samorządu terytorialnego w rozwiązywaniu lokalnych zagadnień dotyczących zachowania ładu przestrzennego i racjonalnego wykorzystania gruntów na cele inwestycyjne /art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ wyraża się w kompetencji do uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, nie oznacza natomiast uprawnień do stanowienia przepisów gminnych regulujących odrębne zasady procesu budowlanego.