Wyrok NSA z dnia 20 lipca 1981 r., sygn. SA 1461/81

1. Kodeks postępowania administracyjnego wyraża m.in. w art. 63, art. 65, art. 128 i art. 140, pośrednio również w art. 206, zasadę odformalizowania postępowania na korzyść strony co do formy i treści żądania wszczęcia postępowania oraz odwołań od decyzji I instancji i skargi do NSA tak, aby sprawa mogła być rozpoznana zgodnie z intencją i interesem strony.

2. Z porównania par. 14 ust. 1 pkt 1 i pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie przekazywania nieruchomości rolnych i niektórych innych nieruchomości położonych na terenie gromad pomiędzy jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. 1969 nr 1 poz. 1 ze zm./ wynika, że pkt 1 stwarza organom administracji możliwość działania z urzędu w interesie społecznym, choćby nawet jednostka użytkująca nieruchomość nie wyrażała chęci zrzeczenia się tego użytkowania lub nie złożyła wniosku przewidzianego w par. 15 ust. 3 rozporządzenia. W takim wypadku ustalenie, czy nieruchomość stała się zbędna dla jednostki użytkującej, podlega swobodnej ocenie organu administracji.

3. Treść par. 14 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia obejmuje natomiast wszelkie przypadki zrzeczenia się - bez względu na przyczynę, dla której nieruchomość stała się użytkownikowi zbędna - i w takim wypadku wniosek użytkownika nie podlega ocenie organu, który jest obowiązany wydać decyzję o wygaśnięciu użytkowania nieruchomości niezależnie od tego, czy wniosek uzasadniony został zbędnością nieruchomości, czy też wyrażał zrzeczenie się użytkowania /decyzja związana/.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Rejonu Dróg Publicznych w O. na decyzję Wojewody Suwalskiego z dnia 25 lutego 1981 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia prawa do użytkowania nieruchomości i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził - zgodnie z art. 208 Kpa - od Wojewody Suwalskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.