Co należy wykazać w poszczególnych pozycjach kapitału własnego

Kapitały (fundusze) własne ujmuje się w księgach rachunkowych z podziałem na ich rodzaje i według zasad określonych przepisami prawa, postanowieniami statutu lub umowy o utworzeniu jednostki.

Ustawa o rachunkowości dzieli kapitał własny na:

I. Kapitał (fundusz) podstawowy

II. Należne wpłaty na kapitał podstawowy (wielkość ujemna)

III. Udziały (akcje) własne (wielkość ujemna)

IV. Kapitał (fundusz) zapasowy

V. Kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny

VI. Pozostałe kapitały (fundusze) rezerwowe

VII. Zysk (strata) z lat ubiegłych

VIII. Zysk (strata) netto

IX. Odpisy z zysku netto w ciągu roku obrotowego (wielkość ujemna)

Kapitał własny jest różnicą między majątkiem spółki, na który składają się aktywa trwałe i obrotowe, a zobowiązaniami i rezerwami na zobowiązania. Wartość kapitału własnego nie jest stała. Wzrasta, gdy majątek jednostki powiększa się, a kapitały obce się zmniejszają. Nawet przy niezmienionej sumie bilansowej kapitał własny może wzrosnąć kosztem kapitału obcego, np. na skutek konwersji zobowiązania, jakie posiada jednostka wobec właściciela, na kapitał.

Kapitały (fundusze) własne powstałe z zamiany dłużnych papierów wartościowych, zobowiązań i pożyczek na udziały wykazuje się w wartości nominalnej tych papierów wartościowych, zobowiązań i pożyczek, po uwzględnieniu niezamortyzowanego dyskonta lub premii, odsetek naliczonych i niezapłaconych do dnia zamiany, które nie będą wypłacone, niezrealizowanych różnic kursowych oraz skapitalizowanych kosztów emisji. Jeżeli dłużne papiery wartościowe, zobowiązania i pożyczki są wyrażone w walucie obcej, to na dzień zamiany stosuje się do nich przepisy art. 30 ustawy o rachunkowości (art. 36 ust. 2c ustawy o rachunkowości).