Prawo unijne a ustawodawstwo krajowe - cz. 2

PRAWO WSPÓLNOTOWE

Prawo unijne a ustawodawstwo krajowe (cz. II)

prof. dr hab. Ludwik Florek

Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego

Niezależność od prawa międzynarodowego oraz od prawa wewnętrznego krajów członkowskich, czyli pierwszeństwo stosowania przed prawem krajowym – to podstawowe zasady prawa wspólnotowego. Należy je bezpośrednio stosować w krajach członkowskich bez potrzeby ratyfikacji lub zatwierdzenia. Normy prawa wspólnotowego wywołują bezpośrednie prawa jednostki, których dochodzenie możliwe jest przed sądem krajowym.

W sferze ochrony praw kobiet i mężczyzn przyjęto wiele bardzo ważnych regulacji prawnych, m.in. dyrektywę 75/117 o stosowaniu zasady równej płacy dla kobiet i mężczyzn i dyrektywę 76/207 dotyczącą stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia, awansu zawodowego i warunków pracy. Prawo polskie nie jest sprzeczne z tymi dyrektywami.

PRAWO DO WYNAGRODZENIA A AKTY PRAWNE

Europejski Trybunał Sprawiedliwości zajmował się sprawą dyskryminacji dokonywanej przez władzę ustawodawczą. Zgodnie z orzeczeniem z 13 lipca 1989 r. wydanym w sprawie stwierdził on, iż art. 119 traktatu wyklucza ustawodawstwo krajowe odmawiające prawa do wynagrodzenia za czas choroby pracownikom pracującym poniżej określonych norm czasu, jeżeli regulacja ta dotyczy większej liczby kobiet niż mężczyzn, chyba że państwo wykaże, iż regulacja ta uzasadniona jest czynnikami obiektywnymi, nie pozostającymi w związku z dyskryminacją płci.