"TRZYNASTKI" - PRAKTYKA STOSOWANIA

● przesłanka efektywnej pracy

● przesłanka pozostawania w zatrudnieniu

Ustalanie prawa oraz wypłacanie tzw. trzynastki stwarza wiele trudności pracodawcom mimo obowiązywania przepisów od 1998 r. Ze względu na nieprecyzyjne regulacje zawarte w ustawie również orzecznictwo Sądu Najwyższego nie jest w tym zakresie jednoznaczne.

Dodatkowe roczne wynagrodzenie przysługuje wszystkim pracownikom jednostek budżetowych, z wyjątkiem pracowników zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, a także wymienionym w ustawie żołnierzom oraz funkcjonariuszom. Mechanizm nabywania prawa do tego świadczenia jest inny niż w przypadku wynagrodzenia za pracę.

Podstawą wypłaty tego świadczenia jest ustawa z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (DzU nr 160, poz. 1080 ze zm., zwana dalej ustawą o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym).

Prawo do dodatkowego wynagrodzenia w pełnej wysokości pracownik nabywa po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. Do otrzymania tego świadczenia jest uprawniony pracownik, który podjął zatrudnienie w pierwszym roboczym dniu danego roku, za który jest ono wypłacane, pod warunkiem jednak przepracowania całego roku kalendarzowego. Prawo do "trzynastki" będzie miał także pracownik, który był zatrudniony w danym zakładzie na podstawie kilku bezpośrednio następujących po sobie umów o pracę.

Przepisy ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym przewidują również możliwość wypłaty dodatkowego rocznego wynagrodzenia pracownikowi, który przepracował w zakładzie co najmniej 6 miesięcy. Wówczas pracodawca wypłaca świadczenie w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego w danym roku, za który jest wypłacane to wynagrodzenie.

Ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym określa również sytuacje, w których pracownik ma prawo do proporcjonalnego wynagrodzenia rocznego mimo nieprzepracowania u danego pracodawcy 6 miesięcy.