PRZERYWANY CZAS PRACY

Problematyka przerywanego czasu pracy została unormowana w art. 139 k.p. Dzięki temu rozwiązaniu pracodawca może dostosować czas pracy do potrzeb zakładu pracy. Ten system czasu pracy może być zastosowany wtedy, gdy jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją. Powinien być stosowany według z góry ustalonego rozkładu, który musi przewidywać nie więcej niż jedną przerwę w pracy w ciągu doby. Przerwa nie może trwać dłużej niż 5 godzin i nie jest wliczana do czasu pracy. Pracownikowi przysługuje jednak wynagrodzenie za tą przerwę w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju. Odpłatność za czas przerwy została wprowadzona przez ustawodawcę w celu powstrzymywania pracodawców przed nadmiernym wykorzystywaniem tego systemu, na niekorzyść pracowników (m.in. naruszanie zasady prawa do odpoczynku). Możliwość wprowadzenia tego systemu została znacznie ograniczona przepisami prawa. System przerywanego czasu pracy można wprowadzić jedynie dla pracowników zatrudnionych u pracodawcy będącego osobą fizyczną, który prowadzi działalność z zakresie rolnictwa lub hodowli, u którego nie działa organizacja związkowa. Natomiast u pracodawcy, u którego działa organizacja związkowa, system przerywanego czasu pracy wprowadza się w układzie zbiorowym pracy (art. 139 § 3 k.p.).