Obliczanie wynagrodzeń. Wynagrodzenie i zasiłek za czas choroby

Zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłków z ubezpieczenia chorobowego regulują przepisy ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społeczne- go w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267), zwanej dalej ustawą zasiłkową. Należy dodać, że zasady te są jednakowe dla wszystkich świadczeń określonych w ustawie (tj. zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, wyrównawczego i świadczenia rehabilitacyjnego) oraz stosuje się je odpowiednio także do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z powodu choroby, wypłacanego przez pracodawcę na podstawie art. 92 k.p., do którego pracownik zachowuje prawo w okresie do 33 dni w danym roku kalendarzowym. W niniejszym opracowaniu omówione zostaną zatem w sposób szczegółowy zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, które należy stosować także do pozostałych wymienionych wyżej świadczeń z uwzględnieniem przypadków, dla których od obowiązujących zasad określone zostały wyjątki.

Wynagrodzenie pracownika uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego to jego przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, od którego pracodawca odlicza kwotę potrąconych składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych ze środków pracownika.

Wysokość składek potrącanych pracownikowi z jego własnych środków najczęściej wynosi 18,71% podstawy wymiaru składek. W przypadku gdy z powodu osiągnięcia 30-krotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok nie jest już pobierana składka na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, lecz tylko składka na ubezpieczenie chorobowe, do której nie stosuje się ograniczenia, o którym mowa wyżej, wówczas ustalając podstawę wymiaru zasiłku przychód pracownika pomniejsza się jedynie o kwotę składki na ubezpieczenie chorobowe, tj. o 2,45%.