BEZPIECZEŃSTWO POŻAROWE ZBIORÓW MUZEALNYCH

Spopielonych przedmiotów w żaden sposób nie da się naprawić czy poddać zabiegom konserwacyjnym umożliwiającym przywrócenie ich do stanu oryginalnego. Szczególnie bolesne stają się wynikłe wskutek pożaru bezpowrotne straty przedmiotów stanowiących dzieła sztuki, obiekty zabytkowej architektury czy eksponatów muzealnych będących świadectwem dziedzictwa narodowego.

Mimo że przez wiele lat na zabezpieczenie przeciwpożarowe muzeów brakowało funduszy, to na szczęście w okresie powojennym nie odnotowano żadnego poważnego pożaru w obiekcie będącym typową placówką muzealną. Sytuacja poprawiła się w ostatnich latach, kiedy wraz ze zmianą ustroju i otwarciem na świat nie tylko uzyskaliśmy pełny dostęp do najnowocześniejszych systemów alarmowych, ale również wzrósł stan świadomości osób odpowiedzialnych za tę problematykę. Stworzono wiele nowych rygorystycznych przepisów, które wymuszają na gospodarzach muzeów konkretne kroki i nakłady finansowe. Problemem, niestety, pozostają zabytki niepodlegające bezpośredniemu zwierzchnictwu Ministerstwa Kultury. Należą do nich kolekcje prywatne, odrestaurowane dworki i pałace oraz zabytkowe obiekty sakralne, w których w ostatnich latach odnotowywane są największe straty. Nie ma chyba roku, w którym nie dociera do nas informacja o kolejnym spalonym drewnianym kościele i znajdującym się w jego wnętrzu bezcennym wyposażeniu. Dlatego warto, aby właściciele i gospodarze tych obiektów znali i korzystali z przepisów prawa regulującego sprawy związane z bezpieczeństwem pożarowym placówek muzealnych.