Renta uzupełniająca

Pracownik, który utracił zdolność do pracy zarobkowej na skutek wypadku przy pracy lub w wyniku działania na jego organizm szkodliwych warunków, np. choroby zawodowej, ma prawo do renty inwalidzkiej z ubezpieczenia społecznego. Oprócz tego może domagać się bezpośrednio od pracodawcy wyrównania utraconych zarobków w części niepokrytej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Podstawą prawną takiego żądania jest art. 444 k.c. Przepisy Kodeksu cywilnego na mocy art. 300 k.p. stosuje się odpowiednio w stosunkach między pracodawcą i pracownikiem w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy.

Poszkodowany, który całkowicie lub częściowo utracił zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. W postępowaniu przed sądem musi wykazać istnienie szkody, zwiększonych potrzeb i ich wysokość (art. 444 § 2 k.c.).

Renta uzupełniająca stanowi różnicę między hipotetycznymi zarobkami, jakie pracownik osiągałby będąc zdrowy, a dochodami uzyskiwanymi po utracie częściowej lub całkowitej zdolności do pracy.

Ustalając wysokość renty za punkt wyjścia należy przyjąć hipotetyczne zarobki, jakie pracownik osiągałby zachowując pełną zdolność do pracy. Przy braku szczególnych okoliczności, które powinien wykazać powód, z reguły nie ma podstaw do uwzględnienia zarobków najwyższych, bowiem sama teoretyczna możliwość zatrudnienia w placówkach oferujących najwyższe zarobki nie jest wystarczająca do przyjęcia, że poszkodowany rzeczywiście byłby w takiej placówce zatrudniony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 czerwca 2002 r., I CKN 693/00, niepublikowany).