Prawo do renty rodzinnej

Renta rodzinna jest świadczeniem pieniężnym, które ma dostarczyć środków utrzymania rodzinie zmarłego. Przysługuje tym członkom rodziny, którzy ze względu na wiek, stan zdrowia lub wykonywane funkcje wychowaczo-opiekuńcze nie mają możliwości pozyskiwania środków utrzymania przez własną pracę zarobkową. Świadczenie to rekompensuje utratę środków utrzymania dostarczanych rodzinie przez zmarłego. Celem jego jest także materialne zadośćuczynienie za utratę osoby bliskiej.

Renta rodzinna jest świadczeniem o charakterze substytucyjnym (pochodnym), przysługuje ono bowiem uprawnionym członkom rodziny zamiast renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którą pobierał żywiciel rodziny albo do której miałby prawo.

Prawo do renty rodzinnej przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci:

• miała ustalone prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub

• spełniła warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Do oceny, czy zmarła osoba spełniła warunki do wymienionych świadczeń, należy ustalić, czy posiadany przez nią w chwili śmierci wiek i straż ubezpieczeniowy uprawniał do emerytury powszechnej lub wcześniejszej, a gdy okaże się, że osoba zmarła nie miała prawa do tego świadczenia, wówczas bada się, czy zgodnie z art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z FUS mogła otrzymać rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Do nabycia renty z tytułu niezdolności do pracy jako warunku koniecznego do nabycia prawa do renty rodzinnej po zmarłym wymagane jest:

• stwierdzenie istnienia niezdolności do pracy; w tym przypadku przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy;