Kiedy wiek emerytalny nie chroni przed zwolnieniem

Stałość zatrudnienia pracowników znajdujących się w wieku przedemerytalnym podlega szczególnej ochronie. Zakres tej ochrony oraz wyjątki od niej były częstym przedmiotem orzecznictwa sądowego, w tym także Sądu Najwyższego. Warto więc zwrócić uwagę na najistotniejsze rozstrzygnięcia mające znaczenie dla funkcjonowania praktyki. Tym bardziej że poglądy sądów ulegały w tym zakresie poważnym zmianom.

Szczególna ochrona pracowników kończy się z osiągnięciem przez nich wieku emerytalnego, co ma także wpływ na możliwość rozwiązania z nimi umowy o pracę za wypowiedzeniem. Kwestia ta również była tematem orzecznictwa sądowego, które zostanie przedstawione w dalszej części niniejszego opracowania.

Stosunek pracy osób, które osiągnęły wiek przedemerytalny, korzysta ze szczególnej ochrony prawnej znacznie ograniczającej uprawnienia pracodawcy w zakresie możliwości wypowiedzenia im umów o pracę oraz zmiany ich warunków pracy lub płacy w drodze wypowiedzenia zmienia- jącego.

Zgodnie z art. 39 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 2 lata do nabycia prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Uregulowanie to ma na celu zagwarantowanie pracownikom w wieku przedemerytalnym stałości zatrudnienia, a w konsekwencji pewności uzyskiwania środków utrzymania w tym okresie życia, gdy ich szanse na zdobycie nowej pracy są bardzo ograniczone.

W praktyce stosowanie szczególnej ochrony stosunku pracy osób w wieku przedemerytalnym wywołuje poważne kontrowersje, dlatego też warto zwrócić uwagę na podstawy stosowania tej ochrony oraz jej zakres, mając na względzie istotne rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego.