Kiedy na emeryturę, a kiedy na rentę. Nabycie uprawnień emerytalnych

Emerytura jest dożywotnim świadczeniem pieniężnym przysługującym z tytułu długoletniego wykonywania pracy zarobkowej i osiągnięcia określonego wieku. Prawo do świadczenia emerytalnego nie zależy od stanu zdrowia czy stopnia zdolności do pracy.

Począwszy od 1 stycznia 1999 r., tj. od wprowadzenia reformy systemu emerytalnego, uprawnienia emerytalne zostały określone w sposób niejednolity w stosunku do poszczególnych grup ubezpieczonych, wyodrębnionych według kryterium daty urodzenia i grup zawodowych.

Zasady przyznawania emerytury rozgraniczono pomiędzy ubezpieczonych spośród trzech podstawowych grup wiekowych: urodzonych po 31 grudnia 1948 r., urodzonych po 31 grudnia 1948 r., a przed 1 stycznia 1969 r., urodzonych przed 1 stycznia 1949 r.

W odniesieniu do osób, które do 31 grudnia 1998 r. osiągnęły wiek emerytalny co najmniej 50 lat, przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU nr 162, poz. 1118 ze zm.) zachowały dotychczasowe zasady ustalania prawa do emerytury.

• osiągnięcia wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn,

• posiadania okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

• osiągną wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn,

• udowodnią okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 15 lat dla kobiet i co najmniej 20 lat dla mężczyzn.

Emerytura przysługuje wówczas bez konieczności wejścia w wiek emerytalny w okresie zatrudnienia lub w okresie równorzędnym z okresem zatrudnienia. Należy mieć jednak na uwadze, że wysokość obliczonej emerytury, w sytuacji gdy jej wysokość będzie niższa od najniższej emerytury, nie podlega podwyższeniu do kwoty świadczenia najniższego.