Wszystko o rencie rodzinnej

Zasadniczym aktem prawnym regulującym problematykę renty rodzinnej jest ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.), zwana w dalszej części opracowania „ustawą emerytalną”.

Renta rodzinna jest świadczeniem przewidzianym w ubezpieczeniach emerytalnym, rentowym i wypadkowym. Przysługuje z tytułu utraty żywiciela rodziny. Zasadniczą funkcją renty rodzinnej jest dostarczenie członkom rodziny zmarłego (pracownika, rencisty, emeryta) środków utrzymania niezbędnych do zaspokojenia ich podstawowych potrzeb. Stanowi rekompensatę dochodu utraconego wskutek śmierci osoby bliskiej. Zawiera też elementy nawiązki. Ta ogólna charakterystyka renty rodzinnej, jej ideologia, powinna być brana pod uwagę przy wykładaniu przepisów ją regulujących.

Zgodnie jednak z wyrokiem Sądu Najwyższego z 5 kwietna 2001 r. ( II UKN 310/00, OSNP 2003/2/45) - członkom rodziny pracownika, który pobierał świadczenie emerytalno-rentowe przyznane w drodze wyjątku, nie przysługuje renta rodzinna na podstawie art. 65 ustawy emerytalnej. Członkowie rodziny mogą co najwyżej ubiegać się o przyznanie świadczenia w drodze wyjątku, jeśli spełnią warunki do jego nabycia.

Członkowie rodziny pozostali po osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, której śmierć nastąpiła z innych przyczyn niż wypadek lub choroba zawodowa, nabywają prawo do renty rodzinnej również wtedy, gdy zmarły w dniu zgonu nie legitymował się okresem składkowym i nieskładkowym, uprawniającym do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia.