Czas pracy kierowców po nowelizacji

W poprzednim numerze „Monitora Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych” przedstawiliśmy pełny tekst ustawy o czasie pracy kierowców. Teraz zamieszczamy komentarz od tej ustawy.

Ustawą z 29 sierpnia 2002 r. (Dz.U. Nr 155, poz. 1286) zostało przyspieszone wejście w życie na dzień 1 października 2002 r. przepisów ustawy o czasie pracy kierowców z 24 sierpnia 2001 r. (Dz.U. z 2001 r. Nr 123, poz. 1354). Przepisy rozdziału 4 oraz art. 37 wspomnianej ustawy wejdą w życie 1 stycznia 2003 r.

Zamierzeniem twórców ustawy o czasie pracy kierowców było dostosowanie prawa polskiego do ustaw socjalnych regulujących w Unii Europejskiej zagadnienia transportu drogowego. Wymagane było wdrożenie rozporządzenia Rady Nr 3820/85/EWG z 20 grudnia 1985 r. o harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich Nr L 370 z 31 grudnia 1985 r.) oraz Dyrektywy z 11 marca 2002 r. (Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich Nr L 080, z 23 marca 2002 r.). Po wejściu w życie ustawy o czasie pracy kierowców z postanowienia Umowy Europejskiej, sporządzonej w Genewie 1 lipca 1970 r., dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe, dalej zwany w tekście Umowy AETR (Dz.U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1087), będą nadal obowiązywały przy międzynarodowych przewozach drogowych, ale tylko w krajach - stronach Umowy nie będących członkami Unii Europejskiej.

Transport drogowy został zdefiniowany jako „działalność gospodarcza w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi”. Zakres podmiotowy ustawy został sformułowany inaczej niż w rozporządzeniu Rady Nr 3820/85 oraz w Umowie AETR. Rozporządzenie to ma zastosowanie do przewozów drogowych rozumianych jako „każda podróż odbywana na drogach publicznych przez pojazd załadowany lub nie, służący do przewozu pasażerów lub towarów”. Rozporządzenie nie obejmuje swoimi przepisami przewozów o gospodarczym charakterze, a także tych dokonywanych niezarobkowo (np. przewozy organizowane przez organizacje charytatywne). Umowa AETR dotyczy międzynarodowych przewozów drogowych, określonych jako „przewóz drogowy, w czasie którego następuje przekroczenie przynajmniej jednej granicy” (art. 1 h). Przewóz drogowy zdefiniowany został identycznie jak w rozporządzeniu Nr 3820/85.