Przywrócenie do pracy

Uprawnienie to umożliwia odzyskanie przez pracownika utraconego miejsca pracy w przypadku wadliwego rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas nie określony. Jest to powszechna ochrona stosunku pracy ograniczająca możliwość pracodawcy swobodnego rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę za wypowiedzeniem oraz rozwiązania umowy bez wypowiedzenia. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę zawartą na czas nie określony za wypowiedzeniem, a także wypowiedzieć warunki pracy i płacy, jeżeli takie wypowiedzenie jest uzasadnione i zgodne z przepisami.

Naruszenie przez pracodawcę przepisów ochronnych może uzasadniać roszczenie pracownika o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, a w przypadku rozwiązania umowy o pracę roszczenie o przywrócenie go do pracy albo o odszkodowanie.

Sąd Najwyższy zajął stanowisko, w myśl którego orzeczenie o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach ma charakter konstytutywno-deklaratywny (uchwała składu 7 sędziów z 27 maja 1975 r. (V PZP 12/75, OSNC 1976/9/187). Charakter konstytutywny orzeczenia polega na tym, że reaktywuje ono rozwiązany stosunek pracy. Charakter deklaratywny polega na zobowiązaniu pracodawcy do zatrudnienia pracownika. Ocena charakteru prawnego orzeczenia o przywróceniu do pracy wynika z art. 48 § 1 k.p. Zgodnie z tym przepisem pracodawca może odmówić ponownego zatrudnienia pracownika, jeżeli nie zgłosi on w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, chyba że przekroczenie tego terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika. Oznacza to, że restytucja wadliwie wypowiedzianej umowy o pracę następuje pod warunkiem, że pracownik w terminie 7 dni zgłosi u pracodawcy gotowość niezwłocznego podjęcia pracy.

Podstawę prawną przywrócenia do pracy stanowią art. 45 i 56 k.p. Przepisy te określają sytuacje, w których pracownik może domagać się od pracodawcy przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach.