Odprawa emerytalno-rentowa w orzecznictwie - cz. 1

Odprawa emerytalno-rentowa w orzecznictwie (cz. I)

Aldona Ignatowska

W wyniku nowelizacji Kodeksu pracy w 1996 r. – na podstawie art. 92¹ k.p. – wprowadzona została możliwość uzyskania odprawy pieniężnej przez każdego pracownika, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na emeryturę lub rentę.

W poprzednim stanie prawnym odprawy emerytalne i rentowe przewidziane były w zakładowych przepisach płacowych, regulaminach wynagrodzeń lub układach zbiorowych pracy. Świadczenia te były wypłacane przez pracodawców, u których obowiązywały pozytywne zakładowe normy płacowe w tym zakresie. Na pozostałych pracodawcach nie ciążył obowiązek wypłaty odpraw emerytalnych i rentowych. Znowelizowany Kodeks pracy nie uchylił tych regulacji, lecz uzupełnił je tylko, gwarantując minimalną odprawę tym pracownikom, którzy do tej pory nie mieli w ogóle takiego prawa.

Funkcją odprawy związanej z przejściem pracownika na rentę lub emeryturę jest złagodzenie skutków materialnych zmiany statusu osoby czynnej zawodowo, która staje się z dnia na dzień beneficjentem świadczeń długoterminowych z ubezpieczeń społecznych. Świadczenie to ma na celu ułatwienie pracownikowi przystosowania się do nowych warunków (wyrok Sąd Najwyższego z 31 maja 1989 r., III PZP 52/88, OSNC 1989/12/190).