Nabycie przez wierzyciela środka trwałego od upadłego

Środki trwałe: Nabycie składników majątku od jednostki znajdującej się w upadłości w zasadzie nie różni się od nabycia rzeczy używanych od jednostki niebędącej w stanie upadłości. Różnica jednak powstaje, gdy nabywcą jest wierzyciel takiej jednostki. W takiej sytuacji niedopuszczalne są kompensaty między zobowiązaniem wierzyciela (nabywcy) a upadłym. W tym artykule autor wyczerpująco przedstawia zagadnienie nabycia środka trwałego od upadłego i późniejszej jego amortyzacji.

Operacje gospodarcze związane z nabywaniem składników majątku przez jednostki prowadzące działalność gospodarczą można generalnie podzielić na dwie grupy. Otóż nabycie rzeczowych składników majątku może dotyczyć składników fabrycznie nowych oraz używanych. Ustawa o rachunkowości nie precyzuje pojęć „nowe” oraz „używane składniki majątku”, dopiero przepisy podatkowe zawierają pojęcie „używane środki trwałe”. Artykuł 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa, że środki trwałe zaliczone do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz środki transportu uważa się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy. Dla budynków (lokali) i budowli, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, okres użytkowania przez poprzedniego właściciela nie może być krótszy niż 60 miesięcy. Z punktu widzenia ewidencji księgowej podział ten jest mało istotny, gdyż nie ma on wpływu ani na sposób wyceny, ani na długość okresu amortyzacji, który jest ustalany z uwzględnieniem przydatności ekonomicznej na potrzeby jednostki. Wpływ ten jest jedynie pośredni, gdyż im bardziej zużyty środek trwały, tym krótszy powinien być okres przydatności ekonomicznej określony dla jednostki.