Przystąpienie do długu w praktyce

Jedną z form zabezpieczenia osobistego stosowanego w obrocie jest instytucja przystąpienia do długu. W konsekwencji osoba trzecia staje się odpowiedzialna solidarnie razem z dłużnikiem. Tym samym przystąpienie osoby trzeciej do długu znacznie wzmacnia pozycję wierzyciela, ponieważ dłużnik i przystępujący do długu ponoszą odpowiedzialność solidarną względem niego za należyte wykonanie istniejącego zobowiązania. Ważne jest, aby osoba przystępująca do długu była wypłacalna.

Na czym polega przystąpienie do długu osoby trzeciej

Przystąpienie do długu (w charakterze dłużnika solidarnego) następuje na podstawie umowy bądź na podstawie ustawy. Umowa przystąpienia do długu nie została uregulowana wprost w przepisach, a dopuszczalność jej zawarcia wynika z ogólnej zasady swobody umów przewidzianej w art. 353¹ k.c.

Umowa przystąpienia do długu w praktyce może przybrać dwojaką postać. To może być umowa:

● zawarta między nowym dłużnikiem (przystępującym do długu) a wierzycielem,

● zawarta między dotychczasowym dłużnikiem (dłużnikiem pierwotnym) a przystępującym do długu.

Przystąpienie do długu (kumulatywne przystąpienie do długu) oznacza przyjęcie przez osoby trzecie odpowiedzialności za dotychczasowe zobowiązania dłużnika.

Przy zawieraniu umowy przystąpienia do długu obowiązują ogólne zasady odnoszące się do form czynności prawnych. Oznacza to, że nie ma obowiązku zawarcia tej umowy w formie pisemnej, tj. nigdzie nie jest przewidziany rygor nieważności w przypadku braku zachowania formy pisemnej. Jednak z reguły umowę tę zawiera się właśnie z zachowaniem formy pisemnej.