Artykuł
Problemy z opodatkowaniem leasingu na gruncie CIT
Brak zrozumienia wśród podatników podatku dochodowego od osób prawnych różnic występujących pomiędzy leasingiem określonym w prawie cywilnym a unormowaniami leasingu zawartymi w prawie podatkowym może spowodować kłopoty z urzędem skarbowym. Często zdarza się bowiem, że zawarta przez firmę umowa najmu czy dzierżawy rzeczy zostanie potraktowana jako umowa leasingu. Zdarza się również, że umowa sprzedaży zostanie niesłusznie uznana przez podatnika za umowę leasingu. W kolejnym "Temacie na zamówienie" omawiamy problemy z opodatkowaniem leasingu na gruncie CIT.
Aleksander Mirski
Stan prawny na 17 listopada 2009 r.
Leasing w prawie cywilnym
Umowa leasingu została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Leasingodawca musi być zawsze osobą prowadzącą działalność gospodarczą. Leasingobiorcą może być każda osoba fizyczna i prawna. Leasingodawca zwany jest "finansującym", a leasingobiorca - "korzystającym". Leasingodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zobowiązuje się nabyć rzecz od określonego (przez leasingobiorcę) zbywcy na warunkach określonych w umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania lub używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Możliwa jest również taka sytuacja, że leasingodawca sam wyprodukuje rzecz (choć w praktyce rzadko się to zdarza) i odda ją w leasing. Dla sytuacji leasingbiorcy nie ma to jednak żadnego znaczenia, również bowiem w takiej sytuacji płaci on wynagrodzenie w umówionych ratach, równe co najmniej wartości rzeczy w chwili zawarcia umowy. Ustawodawca, uchwalając przepisy o leasingu, nie dokonał żadnego szczególnego podziału umów tego typu. W praktyce, w szczególności w prawie podatkowym, rozróżnia się leasing operacyjny i finansowy.
