Odpowiedzialność pracownika za szkodę

Ostatnio jeden z pracowników mojej firmy wpadł samochodem do rowu i zalał w nim silnik. Koszty naprawy to ok. 7000 zł, ale i tak samochód stracił sporo na wartości - jest to rocznik 2005, a już był „bity”. Zakład ubezpieczeń odmówił wypłaty odszkodowania twierdząc, iż uzasadnia to rażące niedbalstwo mojego podwładnego. Według eksperta ubezpieczeniowego jechał on z prędkością 120 km/h na śliskiej nawierzchni. Nie mam ochoty na wszczynanie długotrwałego sporu z firmą ubezpieczeniową. Czy mogę zażądać zwrotu pieniędzy od kierowcy? Byłby to dobry przykład dla innych pracowników, ponieważ ostatnio kupiłem 6 takich samochodów. - Juliusz D. z Poznania

Co do zasady odszkodowanie za działania pracownika jest limitowane, niezależnie od rzeczywistych rozmiarów szkody. Ustala się je w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody. Jednak zgodnie z art. 122 k.p., jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, jest obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości. Musimy zatem zastanowić się nad pojęciem umyślności, w jego postaci funkcjonującej na obszarze prawa pracy. Pojęcie to zostało zaczerpnięte z prawa karnego i oznacza, że osoba popełniła dany czyn umyślnie, jeżeli chciała go popełnić (w naszym przypadku spowodować wypadek) albo przewidując możliwość jego popełnienia godziła się na to. Co do zasady przestępstwo spowodowania wypadku drogowego jest przestępstwem nieumyślnym. Polega ono bowiem na umyślnym lub nieumyślnym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czego następstwem jest właśnie nieumyślne spowodowanie wypadku. Musimy jednak pamiętać, iż prawo cywilne nieco odmiennie definiuje winę umyślną, abstrahując od samego czynu, a skupiając się na okolicznościach zaistnienia szkody, a nie na psychicznym nastawieniu sprawcy. Nie inaczej jest i w prawie pracy - musimy się zastanowić nad faktem, czy z okoliczności zajścia da się wywnioskować, że zachowanie pracownika było na tyle nieroztropne, że możemy je zrównać ze zgodą na wypadek (zgodę rozumiemy jako akceptacja możliwych do przewidzenia następstw podejmowanego ryzyka).