Obrót wierzytelnościami

Zastaw zwykły jest ograniczonym prawem rzeczowym uregulowanym w art. 306-335 k.c. Zgodnie z art. 328 k.c., do zastawu na prawach, w tym na wierzytelnościach, należy stosować odpowiednio przepisy o zastawie na rzeczach ruchomych z pewnymi modyfikacjami.

Osobę, na rzecz której zastaw ustanowiono, czyli której wierzytelność została zabezpieczona zastawem, nazywa się zastawnikiem. Osobę ustanawiającą zastaw nazywa się zastawcą. Zastawcą może być dłużnik zastawnika lub osoba trzecia, która zgadza się zabezpieczyć zobowiązanie tego dłużnika.

Zastaw zwykły może zabezpieczać wszelkie rodzaje wierzytelności, tj. istniejące (wymagalne, jeszcze niewymagalne lub nawet przedawnione), przyszłe (w tym warunkowe i terminowe), pieniężne i niepieniężne, jednakże muszą one zostać odpowiednio oznaczone w umowie zastawniczej.

Wskutek obciążenia zastawem wierzytelności dłużnika lub osoby trzeciej zastawnik w razie niespłacenia zabezpieczonej zastawem wierzytelności przez dłużnika może zaspokoić się z obciążonej wierzytelności na następujących zasadach (art. 306 k.c.):