Strata w przepisach podatkowych i bilansowych

W wymiarze finansowym podstawowym celem przedsiębiorcy jest osiągnięcie zysku, czyli nadwyżki przychodów nad poniesionymi nakładami (kosztami). Często jednak jest tak, że mimo poczynionych starań nie udaje się osiągnąć pozytywnego efektu i działalność przynosi stratę. Fakt poniesienia straty ma bezpośredni wpływ na wysokość zobowiązania wobec fiskusa - oznacza bowiem, że nie wystąpił dochód, będący podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym. Nie dziwi więc fakt, że zagadnienie straty zostało szczegółowo uregulowane w przepisach obu ustaw o podatkach dochodowych (ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. Dz.U nr 14, poz. 176 z późn. zm.; ost. zm. Dz.U. z 2002 r. nr 135, poz. 1146, oraz ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, t.j. Dz.U. nr 54, poz. 654 z późn. zm.; ost. zm. Dz.U. z 2002 r. nr 74, poz. 676), które określają zarówno sposób ustalania straty dla celów podatkowych, jak i zasady jej odliczania od dochodu w latach następnych. Oprócz straty rozumianej jako ujemny efekt prowadzonej działalności gospodarczej, przepisy podatkowe posługują się również pojęciem straty w sensie zniszczenia, utraty składników majątku związanych z tą działalnością, normując zasady zaliczania jej do kosztów uzyskania przychodów. Zagadnienia związane z ustalaniem i rozliczaniem obu tych kategorii strat postaram się przybliżyć w niniejszym wydaniu „Poradnika”. Mowa będzie również o różnicach między stratą podatkową a stratą bilansową - wynikiem na działalności gospodarczej ustalonym w księgach rachunkowych przedsiębiorcy.