Nowe zasady korygowania deklaracji VAT

Z nadpłatą podatku mamy do czynienia w sytuacji, gdy podatnik zapłacił fiskusowi więcej niż powinien w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego lub gdy zapłacił podatek, gdy w ogóle nie miał obowiązku go zapłacić.

W świetle art. 72 Ordynacji podatkowej za nadpłatę uważa się:

• kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku,

• kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej,

• świadczenie płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji o odpowiedzialności podatkowej organ podatkowy określił je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Świadczenie jest nadpłacone, gdy podatnik jest zobowiązany do świadczenia z tytułu określonego podatku, lecz kwota faktycznie uiszczona jest wyższa od kwoty należnej, np. podatnik błędnie zastosował wyższą stawkę podatku. Natomiast świadczenie jest uiszczone nienależnie, gdy podatnik dokonuje zapłaty określonej kwoty pieniężnej, mimo że nie jest do tego zobowiązany, np. uiszcza podatek choć w konkretnym przypadku nie powstaje obowiązek podatkowy (por. podobne stanowisko NSA w wyroku z 10 maja 2000 r., SA/Sz 1901/99).

Żądanie stwierdzenia nadpłaty ma zastosowanie zarówno w przypadku samoobliczenia podatku, gdy podatnik ma obowiązek samodzielnego obliczenia i zapłacenia podatku, jak również, gdy przy poborze podatku pośredniczy płatnik. Stwierdzenie nadpłaty może nastąpić w przypadkach określonych w art. 79 Ordynacji podatkowej.