Wyrok NSA z 5 lutego 1998 r., sygn. I Sa/Po 1111/97

Na wniosek podatnika termin płatności podatku może być przez organ podatkowy odroczony lub płatność podatku rozłożona na raty. Decyzje w sprawie rat są decyzjami uznaniowymi. Zastosowanie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych dopuszczalne jest tylko w przypadku, gdy istnieje realna możliwość spłaty tych zobowiązań na warunkach określonych w decyzji o zastosowaniu ulgi. Jeżeli przedłożone zamówienia i oferty współpracy nie pokrywają wysokości zadłużenia, to fakt ten świadczy o tym, że podatnik nie potrafi zorganizować swojej działalności w taki sposób, by przyniosła ona zyski gwarantujące zaspokojenie zaległych należności Skarbu Państwa i bieżącą spłatę podatków. Podatek od towarów i usług jest podatkiem specyficznym, którego ciężar ponosi w ostatecznym rezultacie nabywca towaru czy usługi, a niepłacenie przez jednostkę gospodarczą tego podatku jest równoznaczne z kredytowaniem bieżącej działalności tej jednostki. Spłata przez podatnika znacznej części długów wobec innych jego wierzycieli nie może być uznana za przesłankę uzasadniającą udzielanie ulg w spłacie zaległości wobec Skarbu Państwa, które winny być zaspokojone w pierwszej kolejności. Również podnoszone przez podatnika względy społeczne polegające na znacznym zwiększeniu zatrudnienia i możliwości dalszego jego zwiększania nie mogą obligować organów podatkowych do udzielenia ulg w spłacie nie płaconego od 4 lat podatku, gdyż rozwój firmy i wzrost zatrudnienia nie mogą odbywać się kosztem należności Skarbu Państwa. Wszelkie ulgi w spłacie należności podatkowych winny być traktowane jako wyjątek od zasady powszechności płacenia podatków w określonych ustawowo terminach i mogą być stosowane tylko w wyjątkowych sytuacjach, gdy zapłata należności na ogólnie obowiązujących zasadach nie jest możliwa z przyczyn niezależnych od podatnika.