Usprawiedliwiona nieobecność w pracy

Usprawiedliwiona nieobecność w pracy

n

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz.U. nr 61, poz. 281), przyczynami usprawiedliwiającymi nieobecność pracownika w pracy są zdarzenia i okoliczności, które uniemożliwiają stawienie się pracownika do pracy i jej świadczenie, a także inne przypadki niemożności wykonywania pracy wskazane przez pracownika i uznane przez pracodawcę za usprawiedliwiające tę nieobecność. Natomiast zdaniem W. Sanetry (por. , Prawo Pracy 7/96, s. 20), nie można przyjąć, że o tym, czy obecność w pracy jest usprawiedliwiona czy nie, ma decydować uznanie pracodawcy. Według autora należy nadal – jak to miało miejsce w poprzednim rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1974 r. w sprawie regulaminów pracy oraz zasad usprawiedliwiania nieobecności w pracy i udzielania zwolnień od pracy (Dz.U. nr 49, poz. 299 z późn. zm.) – przyjmować, że nieobecność w pracy jest usprawiedliwiona przez przyczyny uniemożliwiające stawienie się w pracy, niezależnie od tego, jak są oceniane przez pracodawcę.