Zdalny pracownik

Romuald Romański

Autor jest doktorem z dziedziny historii prawa administracyjnego, docentem w Wyższej Szkole Menedżerskiej w Warszawie. Ma ukończone studia podyplomowe z dziedziny prawa sądowego i specjalizuje się w prawie gospodarczym, handlowym i prawie pracy. Jest autorem wielu książek i artykułów. Przez kilka lat pełnił funkcję dyrektora Biura Analiz Ekonomiczno-Prawnych w Warszawie.

Kontakt:

romuald@vip.interia.pl

Telepraca jest nową formą organizacji pracy, a za twórcę pomysłu uważa się amerykańskiego fizyka Jacka M. Nillesa, którego - jak miliony innych Amerykanów - dotknęły skutki kryzysu paliwowego lat 70. ubiegłego stulecia. Obserwując wówczas problemy z dotarciem do miejsca pracy dziesiątków tysięcy pracowników i analizując koszty ponoszone zarówno przez pracowników, jak i pracodawców, a także przez społeczeństwo, zaproponował on, aby tam, gdzie jest to możliwe, zrezygnować z tradycyjnego porządku rzeczy i nie przemieszczać pracowników do pracy, a odwrotnie - pracę do pracowników, wykorzystując w tym celu technikę informacyjną. Nilles nazwał swój pomysł telecommuting, a w Polsce utrwaliła się nazwa telepraca. Dzięki niej pojawiła się nie tylko możliwość ograniczenia uciążliwości codziennych dojazdów do pracy po zatłoczonych ulicach miast, ale również szansa na obniżenia kosztów samej pracy, a także, co bardzo ważne w dobie globalnej konkurencji między firmami, na osiągnięcie znacznej poprawy wydajności pracy. Wkrótce też z możliwości, jakie daje telepraca (zwana również e-pracą lub e-Work) skorzystało wielu pracodawców i pracowników - w roku 2007 około 40 milionów pracowników w USA i podobna liczba w Unii Europejskiej. W Europie przodują kraje skandynawskie, a zwłaszcza Szwecja i Finlandia, gdzie z tej formy świadczenia pracy korzysta około 15 proc. wszystkich pracujących.